31.7.11

Sandy Weltman


Sandy Weltman, mondharmonica- banjospeler uit St. Louis, heeft in 1990 een paar dagen bij mij gelogeerd. Gisteravond op zoek naar spullen om een van mijn stoommachines draaiende te krijgen vond ik in een laadje foto's van zijn ontmoeting met mijn toen achter in de tachtig zijnde moeder, die ook altijd graag op een mondharmonica blies. Helaas (dom, dom) heb ik geen geluidsopnamen gemaakt, maar wel foto's.

Vraag


Vraag van een lezer van dit blog: "Wat heb je met vliegtuigen? Ik dacht dat je alleen wat met auto's, treinen en trams had?"
Vliegtuigen raakten wat "ondergesneeuwd" na mijn verhuizing in 1953 van Leeuwarden naar Den Haag. Ik raakte mijn grote medevliegtuigenthousiast Wim Dolstra kwijt en Ypenburg lag heel wat verder van mijn ouderlijke woning dan de vliegbasis in Leeuwarden. Vliegtuigen zijn inmiddels wel mijn oudste hobby, al zag ik ze als kind alleen maar als strepentrekkers langs de hemel op weg om Duitsland te bombarderen. In een Drachtster boekhandel ontdekte ik een, natuurlijk Duits angehaucht, boekje dat ik moest hebben, mijn ouders zullen het contre coeur hebben aangeschaft. Ik ben het flodderige boekje al lang kwijt en het enige wat ik me herinner is een foto van een Morane Saulnier (foto) tegen een hardblauwe achtergrond. Een echt vliegtuig van vlakbij moet ik in 1945 hebben gezien, toen ik met - als ik me zijn voornaam goed herinner - Marcel Sonderman, de zoon van Gerben Sonderman, diens in Drachten gelande, vliegtuig (een Leopard Moth) zag. Marcel was de kleinzoon van de directeur van de Drachtster gasfabriek en de grootouderlijke woning stond een paar huizen van het onze. Maar pas in Leeuwarden werden vliegtuigen echt belangrijk, eerst waren er de Spitfires en later de Meteors en er was een binnenlandse KLM-lijn naar Schiphol, gevlogen met De Havilland Dragon Rapides. Als er iets misging op het vliegveld belde ik de krant en inde tipgeld, mijn eerste journalistieke bezigheid, die ik op zeker moment als twaalfjarige trachtte uit te breiden door zelf, met nog ongewisselde stem, iemand te bellen om informatie wat er bij een landing was misgegaan. Daar kreeg ik vanzelfsprekend geen antwoord op. Heel frusterend!

SNOD & SNUD 2

In de twee jongst verscheen nummers van The New York Review of Books bepreekt Marcia Angell opnieuw een aantal boeken over het schrikbarend medicijngebruik in de Amerikaanse geestelijke gezondheidszorg: inmiddels krijgt één op iedere tienjarige jongen in de Verenigde Staten een of ander geneesmiddel dat hem 'zogenaamd' op het rechte spoor moet houden. Een van de oorzaken is dat bij een falende economie en een grote werkloosheid ouders van kinderen, die niet kunnen rondkomen van een uitkering een zogenaamd SSI (Supplement Security Income) of SSDI (Social Security Disability Insurance) aanvragen, uitkeringen, die alleen maar worden gegeven bij medische problemen in een gezin. Dergelijke uitkeringen zijn in twintig jaar van 1 op de 184 gestegen tot 1 op de 76. Het is ronduit angstaanjagend wanneer men deze cijfers ziet en weet dat ongeveer 10% van alle Amerikanen boven de zes jaar oud antidepressiva gebruikt.

30.7.11

Negen


de heer ozenfant is negen jaar vandaag

SNOD & SNUD

U hebt altijd graag op de trottoirrand gelopen. Dat is, goed beschouwd, afwijkend gedrag. In de Verenigde Staten hebben ze daar een naam voor: SNOD (Sidewalk Neurotic Offside Disorder) en er is een geneesmiddel voor Walkalin. Datzelfde geneesmiddel wordt ook gebruikt voor tweejarigen, die regelmatig met lange halen lucht snuiven, dat gedrag noemen ze in de V.S. SNUD (Sniffing Neurotical Unbounded Defect). De Amerikaanse psyciatrische bijbel DSM is de laatste jaren met behulp van de pharmaceutische industrie en adviserende en fors betaalde professoren alleen maar dikker geworden. Voor sommige geneesmiddelen zijn zelfs ziektes bedacht, in plaats dat men op zoek is gegaan naar een geneesmiddel voor een ziekte. In 2009 schreef Marcia Angell in The New York Review of Books een behartenswaardig artikel met de volgende regels: "Some of the biggest blockbusters* are psychoactive drugs. The theory that psychiatric conditions stem from a biochemical imbalance is used as a justification for their widespread use, even though the theory has yet to be proved. Children are particulary vulnerable targets. What parents dare to say "No" when a physician says their difficult child is sick and recommends drug treatment? We are now in the midst of apparent epidemic of bipolar disease in children (which seems to be repacing attention-deficit hyperactivity disorder as the most publicized condition in childhood), with a forty-fold increase in the diagnosis between 1994 and 2003." (* een blockbuster is een geneesmiddel dat per jaar een miljard dollar genereert, een voorbeeld is Neurotin, dat oorspronkelijk alleen aan epilepsiepatienten werd voorgeschreven, maar met behulp van door de pharmaceutische industrie betaalde KOLS (key opinion leaders op medisch terrein) inmiddels wordt voorgeschreven aan patienten met "bipolar disease, post-traumatic stress disorder, insomnia, restless leg syndrome, hot flashes, migraines, tension headaches" e.a. In 2003 bracht Neurotin $2,7 miljard in het laadje van Pfizer, dat uiteindelijk een aangespannen rechtzaak afkocht door $430 miljoen te betalen. Peanuts dus, vergeleken met de verdiensten.) Ik begon dit stukje met twee door mij verzonnen "ziektes", maar de kans dat iemand op het idee komt om enigszins afwijkend gedrag een ziekte te noemen, en er vervolgens een geneesmiddel dat voor meerdere "ziektes" kan worden gebruikt, is niet gering.

29.7.11

Hallo here zijn we again 2

Gister kreeg ik het in kreupel Nederlands gestelde bericht of ik maar zo vriendelijk wilde zijn mijn emailadres en wachtwoord aan Webmail Center alertweb333@hotmail.com te leveren. Niet alleen het kromkontige vaderlands, maar ook de dreigementen en een adres dat niet @hetnet.nl laat zien, zou de lezer moeten waarschuwen, maar klaarblijkelijk vliegen mensen er nog altijd in, want anders probeerde Webmail Center alertweb333@hotmail.com het niet meer. Het lettertje л doet vermoeden dat deze crimineel zich in Rusland of in Bulgarije ophoudt.

Nieuport


Ik zie het Cadel Evans nog niet doen, maar je weet maar nooit. In ieder geval heeft hij een roemruchte voorganger in de wielrenner Edouard Nieuport die in 1909 zijn eerste vliegtuig - of gebruik ik liever de wat archaische term vliegmachine? - ontwierp. Het was een eendekker met een tweecylinder Daracqmotor met 28PK's. In 1910 verscheen bovenstaande vliegmachine de Nieuport II N, opnieuw uitgerust met de Darracqmotor en in maart 1911 werden alle afstandsrecords tussen de 10 en 150km verpletterd. Op 21 juni, maar dit keer met een Gnomemotor, werd het snelheidsrecord op 133km/u. gebracht. Een paar weken later werden tussen zonsopgang en -ondergang in 14 uur en 8 minuten 1252 kilometer afgelegd. Op 15 september 1911 vond Edouard Nieuport de dood bij een demonstratievlucht. De foto toont de Nieuport II N in het museum in Le Bourget, speciaal voor het museum gemaakt in 1919.

28.7.11

Hallo here zijn we again

Webmail Center alertweb333@hotmail.com
Dit bericht is afkomstig van KPN Webmail messaging centrum voor alle hetnet.nl e-mail eigenaars. We zijn momenteel verbetering van onze databank en e-mail centrum. Wij zijn het verwijderen allunused Hispeed.ch e-mail te creлren
meer ruimte voor nieuwe one.To voorkomen dat uw account uit afsluiting krijgt u bij te werken onder zodat we weten dat het een huidige account gebruikt.
Maar hetnet.nl e-mail systeem is het ontvangen van klachten van onze klanten voor onbevoegd gebruik van het systeem hetnet.nl e-mail. Als gevolg hiervan maken we
een extra zekerheid controle op al onze klanten mailbox om hun informatie te beschermen tegen diefstal en fraude. U bent advies aan correct in te vullen van de kolommen.
E-mailadres .................
Wachtwoord ................
Let op: Onjuiste informatie kan leiden tot boetes, inbeslagname of opschorting van uw account.
Bedankt voor uw medewerking.
bedankt
Webmail van KPN
Management.

Déperdussin


Het verhaal van Déperdussin is een verhaal van succes, met een tragisch einde. De Société pour les Appareils Déperdussin begon in 1910, maar was in 1913 al weer afgelopen met de arrestatie van Armand Déperdussin wegens fraude, waarna zijn fabriek werd overgenomen door Louis Blériot, die echter de ontwerper Louis Béchereau in dienst hield. Op de foto een type B met een zevencylinder 50PK Gnome-stermotor. De spanwijdte van de vleugels was 8m.80, de lengte van het toestel 7m.60. De romp was gebouwd van essen- en sparrenhout bekleed met geolied katoen. De snelheid was iets boven de 100 km/u.


27.7.11

Onrustig


Het bleef die avond nog heel lang onrustig in de Bontepapesteeg in Leeuwarden.

Antoinette


Net zoals Mercedes* genoemd werd naar een dochter, kreeg de Société Antoinette de naam van een dochter, in dit geval van Jules Gastambide, de directeur van de firma, de belangrijkse man van het bedrijf was echter de ontwerper: Léon Levavasseur. Op de foto een Antoinette VII, waarmee luchtvaartpionier Hubert Latham het Kanaal probeerde over te steken, beide keren draaide dat op een mislukking uit, maar Latham revancheerde zich door in Reims de Prix de l'Altitude veroveren door als eerste op een hoogte van 155 meter te vliegen. Het vliegtuig had een achtcylinderwatergekoelde motor, de spanwijdte was 11,5 m., de vleugels waren bespannen met een door Michelin vervaardigd rubberdoek. De maximale snelheid was 70km/u.
*Mercedes is genoemd naar Mercedes Jellinek,de dochter van een Oostenrijks diplomaat en autoimporteur in Nice.


Geert Pilatus

26.7.11

Roger Cohen 2

Voor degeen die het voorgaande allemaal wat teveel is, hier is de overduidelijke zinsnede uit Cohens artikel:



Roger Cohen

Soms is het raadzaam iemand te citeren die van een afstand naar ons land kijkt en geen rol speelt in de vaderlandse politiek, ver van het nationale twitter- en blogwezen en ook ver van al diegenen die, natuurlijk het verband ontkennend, menen hun licht te moeten laten schijnen over de connectie Wilders-Breivik. Vanochtend las ik in de International Herald Tribune Roger Cohens artikel "Breivik and his enablers" en ik laat het hier integraal volgen.
Op de tekst clicken om het artikel leesbaar te maken.

25.7.11

Rue de Lappe 2


"La Galoche" is tevens de plaats van samenkomst van de in Parijs woonachtige Auvergnaten, die lid zijn van de vereniging "Bourree de Paris" en hun tradities, waaronder hun muziek en dansen, in ere proberen te houden.

Rue de Lappe


Honderd jaar geleden was de Rue de Lappe, een steenworp van de Place de la Bastille, de straat van de Auvergnaten, nu zijn er nog twee zaken die aan die tijd herinneren: het restaurant "La Galoche" en een winkel waar producten uit Auvergne worden verkocht, waaronder een kastanjelikeur.


De Auvergnaten kwamen eind negentiende eeuw in grote getale naar de Franse hoofdstad, net zoals Italianen en er ontstond een muzikale tweestrijd. De Auvergnaten* brachten hun doedelzakken, de cabrette en musette, de Italianen** hun accordeon. Beide groepen hadden hun danslokalen, de Italianen noemden de hunne al gauw musette, dat was bepaald niet naar het zin van de Auvergnaten, want uiteindelijk was dat de naam van een van hun doedelzakken. Uiteindelijk hebben de Italianen de strijd gewonnen, want wie vandaag de dag aan specifieke Parijse muziek denkt, zegt "musette". De muzikale vrede is inmiddels al lang getekend, want zelfs in Auvergne is het heel normaal om naast een cabrettist een accordeonist te zien spelen, vaak nog aangevuld door iemand op de vielle à roue of draailier. De foto boven toont de Rue de Lappe in de jaren dertig, de foto er onder het Auvergnaatse restaurant "La Galoche", waar het interieur is opgevrolijkt met zeker honderd paar galoches (een soort klompen), een paar muziekinstrumenten een een wandschildering met een cabrettespeler.

Wat muziek betreft eerst een, zeg maar geciviliseerde, uitvoering van een befaamd liedje uit Auvergne, op een manier zoals dat met folklore vaker gebeurd, gelukkig is de cabrette wel aanwezig, daarna een duet van een cabrette en een accordeon, dat meteen laat horen hoe uitstekend de instrumenten bij elkaar passen en tenslotte een volksdansgroep uit Auvergne.
*Een uitstekende CD met traditionele muziek uit Auvergne is "Musiques tradionelles d'Auvergne et dut Rouergue op Marianne Mélodie 031054 830, veel samenspel van cabrette en accordeon, maar ook solo-opnames van de cabrette.
** De meest beroemde Italiaanse acordeonist in Parijs was Charles Peguri, opnamen van hem en andere accordeonisten zijn te vinden op Frémeaux & Associés S.A. FA021.

Wie geinteresseerd is in een moderne groep met een uitgebreid instrumentarium, waaronder vielle à roue, verschillende doedelzakken en accordeons, gaat op zoek CD "Eau Forte"van Les Brayauds, Ocora Radio France Harmonia Mundi HM83.

24.7.11

Ford


Ik heb het niet zo op nagebouwde oude auto's, net zo min als ik het op mensen heb, die 1940 - 1945 niet hebben meegemaakt, met alle verschrikkelijke gevolgen van dien, en nu menen de tankcommandant, dan wel de verzetsheld, uit te hangen. Toen ik vlak bij de Champs-Élysées een T-Ford zag staan vermomd als ijskar was ik argwanend: "zal wel weer een modern autootje zijn, aangekleed als een bejaard vehikel". Maar nee, dichterbijkomend, blik op de kenmerkende vooras, dit was een echte T. Gauw een ijsje gekocht en gesprek met de verkoopster aangeknoopt, de auto dateert uit 1917 en is geregistreerd in het departement "Val-de-Marne". En.. zelfs de motorkap ging open, de dynamo is nieuw natuurlijk, maar toch fantastisch: een 94 jaar oude auto in normaal gebruik te zien. Hier meer over het biologisch bedrijf "La Ferme de la Métarie".

Sprinkhaan


Net als Mignets "Pou du Ciel" (zie blog 21/7) is Emilien Croses' EC6 "Criquet" een zelfgebouwd vliegtuig. Het was, voor zover ik heb kunnen nagaan, het tweede ontwerp van Croses, het eerste was de EAC-3 "Pouplume", een eenzitstoestel met een 232cc tweetactmotorfietsmotor. Het werd in 600 uur gebouwd en vloog voor het eerst in juni 1961. De kruissnelheid was 50km/u, nadat Croses zijn bouwplannen te koop aanbood werden er verscheidene "Pouplumes" gebouwd, waarvan sommige met een Volkswagen Kevermotor. De "Criquet" op de foto is een tweezitter, waarvan de bouw in maart 1964 werd begonnen. De sprinkhaan vloog op 6 juli 1965 voor het eerst, voorzien van een 90PK Continentalmotor. De kruissnelheid was 170km/u. Spanwijdte van de voorste vleugel 7.80 m., van de achterste 7 m., de lengte van het toestel is 4.65 m.

23.7.11

Oslo

Voor meer nieuws over de aanslagen in Oslo

22.7.11

!!!


Een speciale zaal in het luchtvaartmuseum in Le Bourget is gewijd aan "L'Avenure du Vol Vertical' en daar zag ik deze autogiro, waaraan de Spaanse ingenieur Juan de la Cierva sinds 1924 gewerkt had en waarmee hij samen met Henri Bouché op 18 september 1928 Het Kanaal overvloog. Een autogiro heeft anders dan een helicopter geen aangedreven rotor, maar is een compromis tussen een helicopter en een gewoon vliegtuig, de rotor draait door de wind, de autogiro wordt voortgedreven door in dit geval een stermotor met een propellor. Op de foto de G-EBYY met De la Cierva en Bouché tijdens de vlucht in drie etappes van Croydon (Londen) naar Le Bourget (Parijs).

???


Het was een voortdurend 'o' en 'a' in het Franse luchtvaartmuseum, want eindelijk zag ik toestellen die ik alleen maar uit boekjes kende, zoals dit apparaat, dat helaas net buiten het bereik van mijn flitser hing. Maar toch, maar toch! U krijgt even de gelegenheid om te bedenken, waarom ik zo enthousiast raakte. De oplossing van de ??? volgt.
(even op de foto clicken om die groter te maken)

21.7.11

Jean-Paul


We hebben gasten uit Frankrijk: gitarist Jean-Paul Piquard met zijn vrouw uit de Lot, uit de omgeving van Cahors. Hier een opname van hem gemaakt in de folkclub in die plaats in het zuiden van Frankrijk.

Luchtluis


Ha, eindelijk zie ik het vliegtuigje in het echt: de "Pou du Ciel", ontworpen door de Fransman Henri Mignet, die in de jaren twintig driftig bezig was een een aantal zeer kleine vliegtuigjes te bouwen en in 1933 zijn eerste succes boekte met de HM.14, een ontwerp waarvan vervolgens een bouwomschrijving verscheen, waarop letterlijk honderden enthousiast aan de bouw van een "Pou du Ciel" begonnen, eens te meer omdat Michet beweerde dat iedereen die een pakkist in elkaar kon zetten en een auto kon besturen de luchtluis kon vliegen. Dat bleek wat overdreven, want in werkelijk zijn er heel wat amateuraviateurs verongelukt, met name tijdens de landing. De originele HM.14 had een 500cc tweetactmotortje, was slechts 3,5 meter lang, woog 204 kg. en had een topsnelheid van 100 km/u.

Voisin 2


Later, na de Eerste Wereldoorlog, schakelde Voisin over op de productie van auto's, maar dat verhaal heb ik al eens eerder verteld. Op het doosje van dit modelletje staat 'Voisin C27 Aéroport 1934', maar als ik in 'Les Dossiers complets de l'Automobile ancienne: Toutes les les VOISIN' van René Bellu ga zoeken, vind ik in 1934 geen C27 en geen Aérosport. Pas in 1935 noemt Bellu de C27 en krijgt de 'coupé 2 places avec toit ouvrant' de code Aérosport , maar in 1936 heet de op basis van het chassis van een 19CV geconstrueerde coupé officieel Aérosport en we kunnen gevoegelijk aannemen dat er op het doosje eigenlijk Voisin 19CV Aérosport 1936 zou moeten staan. De wagen was uitgerust met een 120PK-motor, woog 1540 kg., had een topsnelheid van 150 km/u. en kostte destijds 100.000 Fr. francs.

20.7.11

Voisin


L'aéroport de Paris - Le Bourget- ligt in een weinig florissante buurt. De luchthaven dateert van 1919 en was tot 1932 toen Orly de rol overnam Parijs' belangrijkste aérogare - luchtstation - een woord dat volslagen in onbuik is geraakt. Toch is Le Bourget nog steeds in gebruik, maar dan alleen voor zakenvliegtuigen en wordt de fameuze luchtvaartshow er gehouden. Vanaf het Gare du Nord is Le Bourget eenvoudig te bereiken, neem RER B3 naar Charles de Gaulle of B5 naar Mitry-Claye, loop vanaf het RER-station Le Bourget de straat recht tegenover het station in: de Avenue Francis de Pressensé, sla aan het eind linksaf: de Avenue Jean Jaures, bij de volgende hoek opnieuw links: Avenue de la Division Leclerc, 25 meter van de hoek stopt bus 152, die je naar de luchthaven brengt. Waarom leg ik dat zo precies uit? Omdat op Le Bourget een schitterend luchtvaartmuseum gevestigd is, waar ik me de rest van Quatorze Juillet uitstekend vermaakt heb. Eindelijk zag ik een van de echte vliegtuigen van Voisin, een LAS B2, een verkenningsvliegtuig/bommenwerper uit de Eerste Wereldoorlog, met een soortgelijk vliegtuig werd op 5 october 1914 het eerste Duitse toestel, een Aviatik neergeschoten. Doordat het tweepersoonstoestel (een piloot en een waarnemer) voorzien was van een duwschroef was het uitzicht naar voren optimaal, de motor is een Canton-Unné (Salmson), een negencylinderstermotor die 140 PK levert. Het tentoongestelde toestel dateert uit 1915. Er zijn ongeveer 2000 vliegtuigen van dit type gebouwd.


19.7.11

Panhard 2


Nog een Panhard, in dit geval een VBL (Véhicule Blindé Léger) uitgerust met een Peugeotturbodieselmotor

14 Juli 3


Toch een beetje vreemd zo'n tank midden in de stad met de Arc de Triomphe op de achtergrond

Panhard


Prachtige letters die een betere, ongecamoufleerde plaats verdienen, maar sinds 1967 maakt de fabriek geen personenauto's meer en vinden we de naam Panhard alleen maar op militaire voertuigen.


Niet dat legerauto's daarvoor niet door de fabriek werden gemaakt, want bijvoorbeeld de EBR (Engin Blindé de Reconnaissance), al voor de Tweede Wereloorlog ontworpen, werd vanaf 1954 gebouwd. De twaalfcylindermotor met een inhoud van zes liter was luchtgekoeld en qua ontwerp niet ongelijk aan de tweecylinder die de Dyna aandreef. In een van de straten rond de Place de l'Etoile fotografeerde ik op Quatorze Juillet deze PVP (Petit Véhicule Protégé). Panhard behoort na opgeslokt te zijn door Citroën, dat vervolgens deel werd van PSA (Peugeot Citroën), nu tot het Auverlandconcern.



18.7.11

Rupert Murdoch


In 1946 kwam de door Frank Capra geregisseerde film 'It's a wonderful life', met een prachtige hoofdrol van James Stewart, uit. Stephen Fry en Hugh Laurie maakten er enige jaren geleden een parodie op in hun programma 'A Bit of Fry & Laurie' waarin ze Rupert Murdoch te grazen namen.
(met dank aan Bert van Berkel)

SNCF

Ik kijk uit het treinraam en zie niet het foeilelijke geel en blauw (u weet wel, van 'geel en blauw houdt van oranje', in het krakkemikkige, kromkontige spoorwegnederlands alsof 'Jan en Kees wandelt naar het dorp' correct vaderlands zou zijn). Nee, ik zie allerlei prachtige kleuren op de Franse treinen.

14 Juli 2

De heer achter het glas rosé aan het tafeltje naast me op het terras van "Sir Winston' vraagt hoe ik de parade vond. "Weinig muzikaal!", want behalve een aantal toeteraars van de Garde Républicaine voorafgaand aan een legervoertuig met Sarkozy, was er anders dan in Brest een paar jaar geleden nauwelijks muziek. "O, maar dan ziet u het doel van het gedoe op de Champs Elysées totaal verkeerd", zegt hij lachend: "Dit is om het Franse volk de Franse militaire kracht te tonen".

de Franse president

Het was een ietwat moeizame tocht met nogal wat omtrekkende bewegingen naar de Place de l'Etoile, want de meeste metrostations langs de Champs Elys
ées waren gesloten en toen ik eindelijk op Parijs' meest beroemde straat belandde, belandde ik achter twee hekwerken en om achter het eerste hekwerk te komen moest ik me laten controleren. Daar had ik geen zin in. Op de daken gewapende mannen in het zwart, een cirkelende helicopter en vlak voor mijn neus iemand die onopvallend opvallend rechercheur probeerde te zijn.


de stille

Het zicht werd fors geblokkeerd door een aantal tanks, die veertig minuten voordat ze in beweging kwamen hun motoren startten, daar konden zelfs de gezamenlijke Parijse parfumhuizen niet tegen op. 's Avonds bleek ik toch het een en ander te hebben gemist, want het thema van Quatorze Juillet dit jaar was "Outre Mer" en daarvoor was vanuit de "Pacifique" een aantal militairen ingevlogen die, zoals bij Nieuw-Zeelandse rugbywedstrijden gebruikelijk is, vervaarlijk te keer gingen en marcheerden de cadetten van Saint-Cyr. Misschien had ik toch gewoon beter in het hotel kunnen blijven en de tv moeten aanzetten.


17.7.11

14 juli


Commentaar van de heer Ozenfant nadat hij deze foto van dit ter gelegenheid van Quatorze Juillet uitgedoste hondje zag: "Verwacht van mij niet dat ik op Robert Burnsday doedelzak ga spelen."

Post


Zijn de postkantoren in ons land, zelfs in grote plaatsen, om zeep gebracht en is nu de echte postbesteller aan de beurt, niets van dat alles in Parijs, er is zelfs een speciale electrische fiets voor de postbode ontwikkeld en het postkantoor tegenover het Gare de Lyon is van acht uur 's ochtends tot acht uur 's avonds open.


Keuze

Altijd gedroomd van een echte Duitse, Franse, Engelse, Amerikaanse, Italiaanse, Zweedse, Japanse auto? Handig om te weten dat de Audi A1 in België wordt gemaakt, de BMW X3 in de Verenigde Staten, de Opel Agila in Hongarije, de Porsche Cayman in Finland, de Volkswagen Polo in Spanje, de Citroën Nemo in Turkije, de Peugeot 107 in Tsjechië, de Renault Modus in Spanje, de Aston Martin Cygnet in Japan, de Mini Countryman in Oostenrijk, De Chevrolet Aveo in Polen, De Fiat 500 in Polen, de Lancia Ypsilon in Polen, de Volvo S60 in België, de Honda Civic in het Verenigd Koninkrijk, de Nissan Pixo in India, de Suziki Swift in Hongarije en de Toyota Aygo in Tsjechië. Ik heb bovenstaand lijstje uitgepuzzeled dankzij de aanschaf van het al jarenlang in ons land onverkrijgbare "Toutes les voitures de monde" van het voortreffelijke Franse autoblad L'Automobile. Ik was een paar dagen in Parijs, dus verwacht meer zaken op dit blog uit de Franse hoofdstad.

12.7.11

Hoe lang

Raadseltje uit mijn jeugd: Hoe lang is een Chinees? De oplossing kwam er op neer dat het raadseltje niets met de gemiddelde lengte van een Chinees te maken had, maar dat Hoe-Lang een Chinees was. Nederlanders zijn gemiddeld de langste mensen op aarde, dus je zou veronderstellen dat de Frans-vaderlandse luchtvaartmaarschappij meer beenruimte in zijn vliegtuigen ter beschikking heeft dan China Southern Airlines. Maar die gedachte is volslagen fout, want in de economy class van een Airbus A380 van Air France-KLM worden 449 passagiers gepropt, de Chinese luchtvaartmaatschappij heeft 428 stoelen in dezelfde klasse in een A380.

11.7.11

Burgeroorlog

Gister naar Berlikum met een k, want dat ligt in Friesland, want met een c gespeld ligt het in Brabant, voor een bijzonder concert en de CD-presentatie van "Gerard en Compagnie"*.
De Gerard is Gerard Nijborg, niet zo lang geleden een van de motoren van "Kalis", maar nu de aanvoerder van een nieuw gezelschap en dit keer in de weer met een heel bijzonder project: liedjes en verhalen uit de Amerikaanse burgeroorlog. Dat daarvoor fors in de boeken moest worden gekeken staat buiten twijfel en dat bleek gister duidelijk: een reeks van foto's en een goede keuze van liedjes met knappe arrangementen en uitstekend musiceren zorgden voor een prachtige middag in het doopsgezinde kerkje van het net genoemde Friese plaatsje. Als ik me toch een klein puntje van kritiek mag veroorloven: de verhalen in het programma verdienen een wat duidelijker presentatie. Maar zo iets kan natuurlijk ook aan de geluidsversterking liggen.
Heel bijzonder zijn het begin en het slot van de CD waar de "Menaemer Feintsjes", met een authentiek klinkend koperarrangement van "Dixie" en "Battle Hymn of the Republic", zich laten horen.
De CD "Songs of the American Civil War" kan besteld worden door een email te sturen aan gerardgrietje@wanadoo.nl Een ultrakort fragmentje van de "Bonnie Blue Flag" ziet u hier.

10.7.11

Soms

Soms is het nuttig een vraag te stellen, of even stil te staan, bijvoorbeeld bij de uitspraak van de ch, want het mag toch op zijn minst merkwaardig worden genoemd dat wij wel spreken van chrysant, chaos en cholera, maar de ch tot een k verfrommelen als wij over de Heer spreken, er hoeft immers in het onderhavige geval toch geen enkele angst te bestaan dat Jezus Christus door een enkeling als Jezus Sjristus, naar analogie van chow-chow, chicane en chagrijn, zal worden uitgesproken; trouwens waarom schrijven we de hoofdstad van Soedan als Khartoem en spreken deze uit als Kartoem, terwijl we een gutturale ch in huis hebben en het dus eigenlijk Chartoem zou moeten zijn; nog bonter maken we het als we in navolging van Engelssprekenden een Israeli, die Chaim heet noteren als Haim en vervolgens hem, bijvoorbeeld in Het Journaal, als Haa'iem uitspreken? Hier valt voor een Kinees nosj een Kileen tosj kocola van te maken.

Sjarles Sjuitemaker, Barendresjt.

Nova Scotia


Vriend Charlie stuurde een vacantiefoto uit Nova Scotia.

California Zephyr


De California Zephyr rijdt nog steeds, nu onder de vlag van Amtrak en op een gewijzigde route. Hij ging onder de vlag van de Western Pacific Railroad (gezamenlijk met de Denver & Rio Grande Western en de Chicago, Burlington & Quincy) in 1949 van start op het traject Chicago - Oakland, iedere trein was uitgerust met vijf Vista-Domes: rijtuigen met een koepel van waaruit de passagiers het landschap konden bewonderen. Hank Williams bezingt de California Zephyr.

9.7.11

Orange Blossom Special

Look a-yonder comin' Comin' down that railroad track Hey, look a-yonder comin' Comin' down that railroad track It's the Orange Blossom Special Bringin' my baby back

In 1879 kocht de Raleigh & Gaston Railroad een nog onder constructie zijnde spoorlijn ten zuiden van Raleigh (North Carolina): de Raleigh & Augusta Air-Line Railroad. Pardon? Air-Line? Een luchtvaartmaatschappij voordat er vliegtuigen waren? Geëxploiteerd met luchtschepen misschien?
Nee, een air-line was destijds een rechte lijn tussen twee plaatsen en had niets met verkeer door de lucht te maken. In 1881 ging de spoorlijn op in de Seaboard Air-Line System en in 1900 werd de naam Seaboard Air-Line Railway. Een van de treinen, die sinds 1925 samen met de Pennsylvania Railroad (New York - Washington D.C.) en de Richmond, Fredericksburg and Potomac Railroad (Washington D.C. - Richmond) door de Seaboard Air-Line Railway (Richmond - Raleigh - Columbia - Savannah - Jacksonville - Miami) werd geëxploiteerd was de Orange Blossom Special.
De naam van de trein werd ook de naam van het meest bekende fiddlestuk in het bluegrassrepertoire, het werd in 1938 gecomponeerd door Ervin T. Rouse en hier wordt het uitgevoerd door Vassar Clements vergezeld van een arsenaal aan andere violisten.

8.7.11

Garsjin


Vanwege de kaft zou ik het boek niet gekocht hebben en na het lezen van het verhaal "De Beren" in de gelijknamige bundel verhalen* van Vsevolod Garsjin (foto), vraag ik me af of de ontwerpster de geschiedenis wel gelezen heeft: want er is geen sprake van vechtende beren, maar van zigeuners die de beren met wie ze optreden dienen af te maken. De naam Garsjin deed echter een belletje rinkelen en ik liet het boek inpakken. Thuis pakte ik Karel van het Reves "Geschiedenis van de Russische literatuur"** en zocht naar Garsjin, aan hem heeft Van het Reve bijna tien pagina's gewijd. Garsjin werd in 1855 geboren op een landgoed in de Oekraine, vocht als vrijwiller in de Russisch-Turkse oorlog van 1877, raakte gewond, herstelt moeizaam in Petersburg en wordt na een bevordering tot vaandrig in 1879 uit militaire dienst ontslagen. Inmiddels was zijn verhaal "Vier dagen" gepubliceerd en wie iets van de verschrikkingen van welke oorlog dan ook wil begrijpen moet dit verhaal lezen: "Maar de dood komt niet en neemt me niet mee. Ik lig hier maar, onder die verschrikkelijke zon, zonder een druppel water om de brand in mijn keel te blussen, terwijl het lijk me ziek maakt. Het is uit elkaar aan het vallen, er rollen myriaden maden uit te voorschijn. Wat een gekrioel. Als hij is opgevreten en er alleen nog botten en een uniform van hem over zijn is het mijn beurt. Ik zal er net zo uit komen te zien."
Garsjin leidde zijn hele leven aan depressies en werd verscheidene keren op genomen. Een van de verhalen ("De rode bloem"), in de door Hans Boland samengestelde en vertaalde bundel, speelt in een psychiatrische inrichting. Het behelst de opname in het instituut van een inspecteur voor de geestelijke gezondheidszorg namens Zijne Keizerlijke Majesteit Peter de Eerste: "De administrateur van het gesticht, die aan een bureau vol inktvlekken de nieuwe patiënt inschreef in een groot, beduimeld cahier kon een glimlach niet onderdrukken".
Garsjin is, zoals zoveel andere Russische schrijvers, in staat op sublieme wijze een landschap te schilderen, hij doet dat o.a. in het begin van het titelverhaal: "Belsk is een steppestadje en ligt aan de rivier de Rochla, die hier een paar flinke lussen maakt met een web van beekjes en slootjes ertussen. Het lijkt een kluwen van blauwe linten, wanneer je op een helder zomerdag vanaf de rechteroever neerkijkt op het rivierdal, meer dan honderd meter beneden je. Als je naar boven klimt, naar waar de eindeloze steppe begint, moet je je vasthouden aan de struiken - kardinaalsmuts, brem, pimpernoot - want de helling is heel steil, alsof hij met een reuzenmes is afgesneden. Vanaf de top kun je wel veerig kilometer ver kijken."
In 1882 verscheen Garsjins eerste bundel verhalen, in 1885 zijn tweede. Maar zijn gezondheid ging achteruit, hij was bang dat hij opnieuw gek zou worden en zou moeten worden opgenomen.
In de zomer van 1887 sprong hij van de derde verdieping van zijn huis in het trapportaal. Een paar dagen later overleed hij.

* De Beren en andere verhalen, Vsevolod Garsjin - Athenaeum - Polak & Van Gennep, Amsterdam 2011, ISBN 9789025368852/NUR304 **Geschiedenis van de Russische literatuur. Van Wladimir de Heilige tot Anton Tsjechov, Karel van het Reve, vierde druk, oktober 1985, G.A. van Oorschot, Amsterdam, ISBN 9028205926.

7.7.11

Cairn

Advertentie op Marktplaats van Sylvia uit Leidschendam:
Voor mijn twee cairn terriërs (nestbroeders van 3 jaar) ben ik op zoek naar een perfect logeeradres voor de momenten dat mijn teefjes loops zijn.
Nodig is:
- ervaring met cairn terriërs of een vergelijkbaar ras;
- dagelijks een wandeling van een uur;
- geen andere huisdieren dan een teef;
- geen hele kleine kinderen;
- bereidheid rauw te voeren;
- wonen in de omgeving van Zoetermeer.

Liefst iemand die de hele dag thuis is en alle tijd heeft voor de jongens. Hoeft niet persé, ze kunnen best 4 uurtjes per dag alleen zijn.
Eerstvolgende periode waarvan ik verwacht dat ze een dag of 10 uit logeren kunnen is september/oktober.
De heer Ozenfant vraagt zich af of hij voor die luizige tien euro per dag ook de teefjes hun luiers moet verschonen en het flesje moet geven.

T&P


Ach ja, hoe kon ik hem vergeten? Want natuurlijk schreef hij een lied over een spoorlijn. Zijn naam lijkt op die van een Frans filmacteur en de sukkelaartjes die denken dat de geschiedenis van de popmuziek begint met Presley en Haley hebben nooit van de overgrootvader van de rhythm & blues of mijnentwege de betovergrootvader van de rock & roll gehoord. Louis Jordan - zanger - saxofonist - humorist, hier in de weer met een lied over de Texas & Pacific Railway. De T&P-lijn liep van El Paso in het westen, via Abilene, Fort Worth, Dallas, Shreveport, Alexandria naar New Orleans, waarbij ik een paar zijlijnen hier buiten beschouwing laat.

6.7.11

Harry Niehof 2

Eerst maar even het echte Groninger volkslied, opdat we weten waarover we het hebben:

Van Lauwerszee tot Dollard tou,
van Drenthe tot aan 't Wad,
doar gruit, doar bluit ain wonderlaand,
rondom ain wondre stad.
Ain pronkjewail in golden raand
is Grunnen, Stad en Ommelaand;
ain pronkjewail in golden raand
is Stad en Ommelaand!

Harry Niehof schreef "Grunnen Leeft" met onder meer de volgende regels:

dieken zitten vol moezen
rötten zitten in hoezen
(grunnen leeft, grunnen leeft)
mollen onner t gras
moaden in de plas
(grunnen leeft, grunnen leeft)

der is altied wel wat te doun hier
bie ons op de klaai
al bennen der best wel mensen
dij vinden t hier vreselek saai

Ik kreeg van hem n.a.v. van mijn regels van gister over zijn dubbel-CD de volgende email:
"Ik heb hier geprobeerd om 'Grunnen leeft' tot het nieuwe volkslied te laten uitroepen, maar om onbegrijpelijke redenen willen ze daar niet aan."

Santa Fé

Het prachtige rood/zilver, zogenaamde "warbonnet", kleurenschema op de diesels van de Santa Fé.

Opnieuw een beroemde Amerikaanse spoorwegmaatschappij en opnieuw vergane glorie: de Santa Fé, oorspronkelijk de Atchison & Topeka Railroad, die de steden met die naam moest verbinden en waaraan in 1863 Santa Fé werd toegevoegd. Santa Fé, nu de hoofdstad van de staat New Mexico en gesticht in 1610, was in het midden van de zeventiende eeuw al de zetel van gouverneur van de Spaanse kolonie Nuevo Mexico. In een concurrentiestrijd met de Denver & Rio Grande Railroad om een lijn door de Ratonpas aan te leggen won de Santa Fé in 1878 door zijn arbeiders op zekere dag heel vroeg op te laten staan, terwijl die van de Denver & Rio Grande pas na het ontbijt verschenen. Uiteindelijk bestreek het net van de Santa Fe een gebied tussen San Francisco, Los Angeles, San Diego, Denver. El Paso, Dallas, Houston, Kansas City en Chicago. De teruggang van de Santa Fé laat zich het best illustreren door de afname van passagiersrijtuigen en goederenwagens tussen 1929, 1970 0f 1994. In 1929 had de Santa Fé 1511 passagiersrijtuigen in 1970 nog 510, in 1929 had de Santa Fé 87060 goederenwagens in 1994 29947. In 1995 werd de Santa Fé gekocht door de Burlington Northern Railroad, dat was lang nadat er vrolijk gezongen werd over de Atchison, Topeka & Santa Fe.

5.7.11

Panhard


De PL17 Tigre uit 1962 met uiteraard een Schotse plaid voor de heer Ozenfant op de achterbank.
De reden van dit videootje: een paar weken geleden besloot m'n Flip op geheel eigen gezag de pijp aan Maarten te geven en viel niet meer aan te sluiten op mijn computer, wat ik ook probeerde het beeld van de camera verscheen niet op het scherm, vanavond toch nog maar weer eens geprobeerd en kijk: de techniek staat werkelijk voor niets en ik kan weer een video op mijn blog zetten.

Harry Niehof

Natuurlijk begin ik met de solo-CD, CD 2 van de nieuwe dubbel-CD "Golf Noa Golf"* van Harry Niehof en dan luister ik eerst naar een melodietje, dat ik als kleuter al gehoord moet hebben: Miguel Matamoros' "Lagrimas Negras", want mijn vader had een vooroorlogse achtenzeventigtoerenplaat van Don Barreto met dat stuk. Harry heeft het tempo verlaagd en noemt het "Swaarte Leegte". Hij is een van de beste tekstdichters in Groningen en beide CD's mogen er zijn, al gaat mijn voorkeur uit naar zijn solowerk, ook omdat zijn gitaarspel boven alle kritiek verheven is. Gelachen, bij het luisteren, heb ik want "Grunnen Leeft" met zijn dijken vol muizen, ratten in de huizen, mollen onder het gras, pissebedden op de grond, muggen op de stront is prachtig want: Groningen leeft, ondanks dat "t dörp woar ik vandaan kom lidt aan saaihaid op grote schoal en van ale dörpsbewoners ben ik t saaist van allemoal".
*Bestellen: maak 17,50 + 2,45 Euro verzendkosten over naar: bankrekening 707270804, t.n.v. Harry Niehof, Groningen. Stuur vervolgens een e-mail waarin je vermeldt: "Golf Noa Golf", en je naam en adres. Je krijgt de cd dan zo spoedig mogelijk toegestuurd.

Stanley

Henry Morton Stanley, de reporter, oorspronkelijk uit Wales en de man van de legendarische woorden: "Doctor Livingstone, I presume", vocht aan de zijde van de Confederates in de Amerikaanse burgeroorlog en eindigde in gevangenschap samen met zo'n 300 andere Britten in Camp Douglas bij Chicago, waar hij van uniform wisselde en de zijde van de Union koos, onder het motto "there were no blackies in Wales" (sic). Na de oorlog werd hij door de New York Herald naar Afrika gestuurd om Dr. Livingstone te zoeken, later trad hij in dienst van Leopold II van België voor wie hij Leopoldville (nu Kinshasa) stichtte, na terugkeer in Groot-Brittannië werd hij parlementslid en in de adelstand verheven als "Sir Henry Morton Stanley, Knight Grand Cross of the Order of the Bath".